«کیک محبوب من» در جشنواره برلین؛ عشق پیرانه‌سر یک زن در جامعه بسته ایران

«کیک محبوب من»، ساخته بهتاش صناعی‌ها و مریم مقدم، که روز جمعه شانزدهم فوریه (۲۷ بهمن) برای اولین بار در جشنواره برلین به نمایش درآمد، طلیعه دیگری است از سینمای زیرزمینی با قدرت پاگرفته سینمای ایران که به همه محدودیت‌های چهل و‌چند‌ساله جمهوری اسلامی نه می‌گوید و چهره‌ای تازه‌ از سینمای ایران- و مردم و اجتماع آن- را با تماشاگر قسمت می‌کند.

فیلم بدون رعایت حجاب اجباری ساخته شده و در طول آن شخصیت‌های فیلم به شکل معمول و عادی در تهران امروز زندگی می‌کنند؛ زندگی‌ای که نمایش آن بر روی پرده‌های سینمای کشور ممنوع است، اما هر شهروند عادی‌ روزمره با آن برخورد می‌کند: زن و مرد به هم دست می‌زنند، یکدیگر را در آغوش می‌گیرند و در لحظات خوشی شرابی را هم با هم قسمت می‌کنند.

نمایش این صحنه‌ها هرچند چهار دهه تابو محسوب می‌شد، اما «کیک محبوب من» – در کنار فیلم‌هایی چون «منطقه بحرانی» ساخته علی احمدزاده و «من، مریم، بچه‌ها و ۲۶ نفر دیگر» ساخته فرشاد هاشمی- با نمایش این صحنه‌های عادی و روزمره، «نه» محکمی به سانسور جمهوری اسلامی و سینمای رسمی آن می‌گوید (که این روزها جشنواره فجرش هم به نمایشی مضحک از سینمای حکومتی و ارگان‌های نظامی-امنیتی بدل شده)، و راه خودش را در میان بیم و امید دنبال می‌کند و به‌رغم تهدید مسئولان حکومتی، در جشنواره‌های جهانی خودی نشان می‌دهد و اغلب تحسین می‌شود، گیرم که سازندگان آنها- از جمله صناعی‌ها و مقدم، کارگردانان این فیلم- با محدودیت‌های امنیتی روبرو شوند و صندلی‌شان در جشنواره برلین خالی بماند چرا که جمهوری اسلامی به آنها اجازه خروج نمی‌دهد.